Tema: Stradanja Srpskih Partrijaraha

Stradanja Srpskih Partrijaraha


VIKENTIJE

(Prodanov) patrijarh srpski
1950-1958.


Patrijarh Vikentije, u svetu Vitomir Prodanov, rođen je 10/23. avgusta 1890. godine u Bačkom Petrovom Selu od oca Đorđa i majke Jelene. Za episkopa Zletovsko-strumičkog izabran je 1939. g. Bio je administrator i Ohridsko-bitoljske eparhije. Iz Štipa je isteran 1941. godine od strane Bugara, a jugoslovenski komunisti posle Drugog svetskog rata nisu dozvolili da se vrati u svoju eparhiju, jer su stvorili tzv. "Makedonsku pravoslavnu crkvu" koju, kao veštačku komunističku tvorevinu, do danas niko u pravoslavnom svetu nije priznao. Izabran je za patrijarha srpskog 1. jula 1950.

Patrijarh Vikentije umro je pod vrlo zagonetnim okolnostima, ubrzo posle redovnog zasedanja Svetog arhijerejskog sabora, na kome nije priznata tzv. "Makedonska pravoslavna crkva". U svakom slučaju, njegova smrt nije bila prirodna. Umro je 5. jula 1958. godine i sahranjen u grobnici mitropolita Mihaila u beogradskoj Sabornoj crkvi.


Pravoslavni Iran


Drugi karakterističan primer je Saopštenje Sinoda od 11. avgusta 1994. godine u kojem se osuđuje blokada na Drini protiv Republike Srpske i kaže da pravedan mir podrazumeva "da ne tražimo ništa više, ni manje od onoga što priznajemo i želimo drugim narodima, a to je poštovanje volje i opredeljenje svih naroda da žive s kim hoće i kako hoće". U listu "Srpska reč", njena direktorka i supruga Vuka Draškovića, Danica je napisala:

"Oni izdaju saopštenja, zasedaju po sinodima, huškaju na još veći rat i narodnu nesreću. Umesto kako uči pravoslavlje, da propovedaju ljubav, pokajanje, pomirenje, život i praštanje, oni govore jezikom Arkana i nije slučajno što je on često u njihovom društvu. Oni pre liče na ratne štabove osvajačke vojske, nego na hrišćansku crkvu, otvoreno propovedajući pravoslavni yihad, rat i osvajanja teritorija, rušenje yamija i etnička čišćenja. Crkva želi da ubijamo i dalje, pljačkamo i činimo zločine s blagoslovom. Ja na to ne pristajem. Ne želim da živim u pravoslavnom Iranu."

NJen tadašnji potpredsednik partije SPO, Ilija Radulović, napisao je tada u NIN-u da SPC afirmiše nekrofiliju, had, haos, mrak, rušenje, uništavanje i hitlerovsku misao o borbi do poslednjeg Srbina. Odatle je sledio samo korak do zaključka da su SPC i patrijarh Pavle crkva nacističkog tipa. To je učinio Slobodan Inić u crnogorskom "Monitoru". Zaprepašćen što je Patrijarh održao parastos Milanu Nediću i Dimitriju Ljotiću, koji su po njegovom saznanju pobili više Srba nego bilo ko u srpskoj istoriji, Inić zaključuje:

"Davanje pomena ovoj dvojici njemačkih vjernih slugu iz vremena okupacije, od strane SPC i njenog Patrijarha, ne može se nikako drugačije shvatiti nego kao svojevrsna podrška SPC svemu onome što je u tom razdoblju rađeno pod njemačkom okupacijom kao i samoj saradnji sa njemačkim nacistima."

Dakle, bez obzira na nepopustljivost i prezir prema nemačkom okupatoru koju je pokazao patrijarh Dožić i episkop Nikolaj Velimirović i njihove golgote kroz logor Dahau SPC je po Iniću i njegovom istomišljenicima - pronacistička crkva. Još eksplicitniji u tom zaključivanju bio je srpski intelektualac u hrvatskom egzilu Mirko Kovač koji je izjavio: "Nema razlike između Vojne akademije i Srpske akademije nauka, Uprave policije i Uprave književnika Srbije, između Pravoslavne crkve i Nacional socijalitičke partije". Naravno, one Hitlerove i nacističke.

Posle svega nimalo ne začuđuje što "Srpska reč" objavljuje fotomontažu Patrijarha Pavla, namontiranu na telo čoveka naoružanog do zuba, bombama, kamama i mitraljezom. Dno ove moralnosti bilo je toliko duboko da je i Vuk Drašković morao javno da uputi pismo svojoj supruzi i glavnokomandujućoj u "Srpskoj reči", da je šokiran ovom fotomontažom i da bi redakcija trebalo da se izvini Patrijarhu. Da je to bila samo politička magla u kojoj bi Vuk sačuvao svoje zaklinjanje u Boga i monarhiju, videlo se već u sledećem broju, kada je LJiljana Šop, književnica, napisala da je ta fotomontaža "dobra slika" koja nju nije ni šokirala ni zgrozila jer je "Patrijarh deo nas, a kako je nas hiljade nosilo maskirnu uniformu, onda je i on nosio".

Svetski mediji nenaklonjeni Srbima, obilato su iskoristili ove poklone iz same Srbije, pa je tako pariski "Figaro" napisao da je SPC "duboko upletena u fašizam". Prvi put se demantijem javio lično Patrijarh, samo da bi u pismu podsetio Francuze kako je moguće da fašizam podržava crkva čiji je patrijarh proveo rat u nacističkom simbolu smrti koncentracionom logoru Dahau, a da je u nacističkoj tvorevini Nezavisnoj Državi Hrvatskoj ubijeno pet srpskih episkopa, 800 sveštenika, porušeno 450 crkava, oštećeno 800 pravoslavnih hramova i pokršteno 200 000 Srba.

Stradanja Srpskih Partrijaraha


VARNAVA

(Rosić) patrijarh srpski
1930-1937.

Rođen je 29. 8. 1880. u Pljevljima. Osnovnu školu svršio je Plje-vljima, a bogoslovsko-učiteljsku u Prizrenu (1900). Zatim je svršio Duhovnu akademiju u Petrogradu (1905). Za episkopa je posvećen 10. 4. 1910. Posle oslobođenja Južne Srbije (krajem 1912), a naročito po odlasku egzarhijskih episkopa (1913), Varnava je upravljao i Bitolj-skom i Ohridskom eparhijom, a i jednim delom Strumičke epar-hije. 1915. morao je da napusti Južnu Srbiju, zajedno sa ostalim narodnim predstavnicima i vojskom. 17. 11. 1920, izabran je za skopskog mitropolita a za patrijarha 1930 g. Za vreme turske uprave u Južnoj Srbiji mitropolit je stekao naročitih zasluga na buđenju i jačanju srpske nacionalne svesti u borbi s bugarskom i grčkom propagandom. Podigao je na mestu stare Beogradske mitropolije, novu zgradu za potrebe Arhiepiskopije (zgradu današnje Patrijaršije). NJegovom inicijativom otpočelo je zidanje hrama Svetoga Save na Vračaru. Kraj ovoga hrama imao je nameru da podigne zgradu Srpske patrijaršije. Poslednje dane patrijarha Varnave zagorčala je konkordatska borba. Umro je 23. jula 1937. godine u Beogradu u momentu izglasavanja Konkordata između Jugoslavije i rimokatoličke crkve, koji, iako izglasan u Skupštini većinom glasova, nikada nije stupio na snagu. Patrijarh Varnava je sahranjen u hramu Svetoga Save na Vračaru.


Kome će Bog oprostiti?

Istu tezu je preslikao i pariski "Liberasion" s tim što je tvrdnju da SPC podržava etničko čišćenje potkrepio prisustvom patrijarha Pavla na jednoj akademiji u Foči, nekada pretežno muslimanskom gradu. A toj akademiji Patrijarh uopšte nije ni prisustvovao. SPC je tužila "Liberasion" i naravno izgubila spor na francuskom sudu, a kao svedok odbrane, koji je potvrdio pisanje "Liberasiona", pojavio se sada već pokojni istoričar Ivan Đurić.

Da bi optužba o umešanosti SPC u rat i fašističke zločin ebile uverljivija, lansirana je svojevremeno neistinita priča da mnog i nemački i švajcarski protestanti zahtevaju isključenje SPC iz Svetskog saveza crkava. Najjači argument bila je fotografija na kojoj Radovan Karayić ljubi ruku Patrijarhu. Kao čovek koji propoveda dijalog kao jedino rešenje svih ljudskih nesporazuma, Patrijarh prima svakog ko mu se obrati, pa je tako primao sve katoličke prelate koji su dolazili u Beograd, starešine mnogih verskih zajednica iz sveta, zatim političare Holbruka, lorda Ovena i sve mirovne pregovarače, lidere i političare svih opredeljenja, od Đinđića do Šešelja, Vuka, Arkana i Mire Marković. A što se tiče zločina i etničkih čišćenja on ih je bezbroj puta osuđivao i proklinjao. Na svaki napad i rušenje bogomolja je reagovao gnušanjem ili ličnim saučešćenjem starešinama tih crkava. Kad je bačena bomba na beogradsku yamiju ili franjevački samostan lično je posetio beogradskog muftiju i beogradskog nadbiskupa.

Među mnogobrojnim optužbama protiv patrijarha Pavla figuriše veoma uočljivo i njegovo neprihvatanje da se sastane s Papom. Te optužbe su bile dugo u medijskom opticaju kada je Papa svim snagama nastojao da poseti Sarajevo, a tu posetu kruniše i dolaskom u Beograd gde ga je ovdašnja vlast pozvala i očekivala raširenih ruku, ali ne i crkva. Poplava najtežih reči bila je upućena Patrijarhu što izbegava da se sastane sa Papom, jer bi to doprinelo okončanju građanskog rata. Uzalud je Patrijarh objašnjavao da bi se on s Papom sastao uvek ako bi to i za milimetar bilo bliže miru, ali da ta odluka ne zavisi od njega, nego i od pristanka svih pravoslavnih crkava, a one to zbog "unijatskog imperijalizma" Vatikana prema Istoku nikad nisu zaboravile i nisu dale svoj pristanak.

Bizarnih optužbi protiv Patrijarha bilo je toliko da ih je teško svrstati u kategoriju ozbiljnih a ne čudnih. Tako je izvesna organizacija "Ženski lobi" napala Božićnu poslanicu 1995. godine, u kojoj se upozorava na katastrofalnu demografsku projekciju Srbije i da nije daleko vreme kada će Srbi biti manjina u Srbiji, što je ovih dana potvrdilo i jedno stručno savetovanje demografa.

"Ženski lobi" je to upozorenje Sinoda protumačio kao "napad na slobodu ženskog tela", pothranjivanje nacionalne netrpeljivosti jer je to poruka da će Albanaca jednog dana biti više nego Srba "a svejedno je kojih će biti više, važno je da živimo jedni pored drugih", da bi usledilo finale da "Žene neće više da rađaju decu koju će Crkva i njeni istomišljenici slati u krstaške ratove". Sinod je morao gospođe iz "Ženskog lobija" da podseti da je krstaške ratove organizovala Katolička crkva, a da istorija ne pamti da je SPC organizovala bilo koji krstaški rat.

Odnos savremenih srpskih političara bilo koje provinijencije i Srpske pravoslavne crkve uglavnom se zasniva na njihovim pogrešnim profitabilnim procenama izvlačenja političkih poena iz susreta s Patrijarhom. Briljantan primer za to je sadašnji potpredsednik Skupštine Beograda, gospodin Milan Božić, pre nekoliko godina je u svom partijskom organu "Srpskoj reči" napisao:

"Srpska pravoslavna crkva će zato vremenom, kako bude politički sazrevala, morati da odabere grupu stranaka i da njima podari podršku i neveliku moć koju ima".

Zahtevati od nacionalne institucije stare 800 godina da "politički sazreva" kako bi sebe svela na nivo adolescentnih političkih stranaka je kao pretvaranje slona u miša. Stranke dolaze i prolaze, a crkva ostaje. Nigde u svetu ozbiljni intelektualci i političari ne traže da se nacionalne institucije pretvore u efemerna politička potrošna dobra pojedinih lidera ili režima. To može samo u Srbiji.