LJUBOMIR NENADOVIC

(Brankovina, 14 / 26. septembar 1826. — Valjevo, 21.jan. / 2. februar 1895.)



Ljubomir Nenadović je bio srpski književnik, diplomata i ministar prosvete.
Rođen je 26. septembra 1826. Sin je čuvenog vojvode iz Prvog srpskog ustanka,
prvog diplomate Karađorđevog i pisca Memoara, Prote Mateje Nenadovića i unuk
oborkneza Alekse, kojeg su dahije pogubile u seči srpskih knezova početkom 1804.
godine. Gimnaziju i prvu godinu Liceja završio je u Beogradu, potom od 1844. do
1848. studira filosofiju i književnost na univerzitetima u Pragu, Berlinu,
Hajdelbergu, Ženevi i Parizu, a u vreme školskih raspusta putuje po evropskim
zemljama. Pripada prvom naraštaju mladih Srba, koji se školovao u inostranstvu.
Završivši studije, Nenadović se vraća u Srbiju, gde radi kao profesor Liceja u
Beogradu. U periodu od 1851. do 1857. službuje u ministarstvima prosvete i
unutrašnjih dela. Godine 1858. postavljen je za sekretara Srpskog poslanstva u
Carigradu. Od 1859. do 1868. bio je načelnik Ministarstva prosvete, kad je zatražio
penziju i povukao se u Brankovinu. Godine 1850. pokrenuo je list "Šumadinka",
koji s prekidima izlazi do 1857, jer je često zabranjivan. U listu Nenadović
objavljuje svoje prve putopise, koji su nastali spontano i bez književnih pretenzija
posle putovanja u toku 1850. i 1851. po Srbiji, Nemačkoj, Belgiji, Engleskoj i
Italiji. Prilikom putovanja Italijom, 1851, susreo se i zbližio s Njegošem, o čemu
je ostavio dragoceno svedočanstvo u svojim "Pismima iz Italije". Nenadović je bio
opčinjen Crnom Gorom i dvaput je u njoj boravio: prvi put 1853. i drugi put, znatno
duže, 1874—1875.