Tema: Milisav Savic

Milisav Savić

(1945) - Milisav Savić je srpski prozni pisac, književni istoričar i prevodilac.

ŽIVOT

Rođen je 15. aprila 1945. u Vlasovu kraj Raške. Gimnaziju je završio u Novom Pazaru, a studije jugoslovenske i svetske književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu. Na istom fakultetu magistrirao je s temom "Memoarska proza o prvom srpskom ustanku", a potom i doktorirao s temom "Memoarsko-dnevnička proza o srpsko-turskim ratovima 1876—1878".

Bio je urednik "Studenta" (1968—70) i "Mladosti" (1970—72), glavni i odgovorni urednik "Književni reči" (1972—1977) i "Književnih novina" (1980—82). U izdavačkom preduzeću "Prosveta" radio je od 1983. do 2004. godine, najpre kao glavni i odgovorni urednik a potom kao direktor. Bio je predsednik Srpske književne zadruge 2000—2001. Obavljao je dužnost ministra-savetnika u Ambasadi Srbije i Crne Gore, odnosno Srbije, u Rimu od 2005. do 2008. godine. Bio je i predavač srpskohrvatskog jezika i jugoslovenske književnosti na Londonskom univerzitetu (1987/88), Njujorškom državnom univerzitetu u Olbaniju (Albani, 1985/87), Univerzitetu u Firenci (1990/92) i Univerzitetu u Lođu (1999/2000). Od 2010. godine redovni je profesor Državnog univerziteta u Novom Pazaru.

Romani su mu prevedeni na grčki, engleski, slovenački, makedonski, bugarski, rumunski. Autor je leksikona "Ko je ko — pisci iz Jugoslavije" (1994). Objavio je više knjiga prevoda sa engleskog i italijanskog. Priredio je antologije savremene američke pripovetke "Psihopolis" (1988), savremene australijske pripovetke "Komuna te ne želi" (1990), "Savremena italijanska pripovetka" (1992), te "Modernu svetsku mini priču" (sa Snežanom Brajović, 1993). Sastavljač je i antologije "Najlepše srpske priče" (izbor, predgovor, komentari, 1996).


KNJIGA PRIPOVEDAKA

"Bugarska baraka" (1969, nagrada lista "Mladost")
"Mladići iz Raške" (1977)
"Ujak naše varoši" (1977, Andrićeva nagrada).



ROMANI

"Ljubavi Andrije Kurandića" (1972)
"Topola na terasi" (1985)
"Ćup komitskog vojvode" (1990)
"Hleb i strah" (1991, Ninova nagrada)
"Ožiljci tišine" (1996, Nagrada Miroslavljevo jevanđelje)
"Princ i serbski spisatelj" (2008, Nagrada Laza Kostić)
"Čvarčić" (2010).



DRUGA DELA

Književno-istorijska studija "Ustanička proza" (1985, nagrada Pavle Bihalji).



MULTIŽANROVSKE KNJIGE

"Fusnosta" (1994)
"30 plus 18" (2005)
"Rimski dnevnik, priče i jedan roman" (2008, Nagrada Dušan Vasiljev).


Wikipedia

Knjige

LJUBAVI ANDRIJE KURANDIĆA [Godina izdanja: 1972]

"Ovim delom, Savić je ispisao nisku epizoda koje se pamte, satkanih iz delića istinski doživljenih, a objedinjenih zanimljivom fabulom, zrelim romansijerskim metodom, i povrh svega humorom koji je sav od krotkosti, gorčine, naivnosti i pronicanja."


ĆUP KOMITSKOG VOJVODE

"Vilinska fantazija o tajni ćupa legendarnog vođe Topličkog ustanka 1917."


OŽILJCI TIŠINE

"Ovo je jedan od najuspelijih domaćih romana u godini za nama, dobitnik prestižne nagrade 'Miroslavljevo jevanđelje'. Roman počinje sa događajima iz 1995. godine gde na našim prostorima besni rat ali nosi u sebi elemente erotske proze i trilera na jednoj strani i intimne scene i olovni teret prolaznosti na drugoj strani. Prepoznatljivi kreativni rukopis Milisava Savića i u ovoj knjizi čini pečat koji garantuje lepotu čitanja i umetničkog proživljavanja naše životne stvarnosti."


PRINC I SERBSKI SPISATELJ

"...Roman Milisava Savića, jednog od najaktivnijih i poetički najotvorenijih predstavnika srednje generacije savremenih srpskih proznih pisaca, sledi najbolje književne osobine njegove ranije proze, posebno njenog postupka naporednih narativnih tokova, primenjivanih u mnogim njegovim romanima, najizrazitije u Ožiljcima tišine."


ČVARČIĆ

"Knjiga je fingirana autobiografija jedne petnaestogodišnje devojčice, koja važi za malog monstruma ili vunderkinda.
Moglo bi se reći da je roman neka vrsta negativnog obrazovnog romana — junakinja sve vrednosti otkriva u javnoj kući, u društvu šljama i ološa visoke klase.
Ali knjiga je i slika jednog vremena: ima u njoj političkih ubistava, opisa protestnih šetnji i 5. oktobra 2000 godine, pa svega onog što se dešavalo posle 'demokratskih promena' — pljačka u vidu privatizacije, opšta nezaposlenost.
Čvarčić naziva sebe detetom kontejnerske (đubretarske) generacije."


FUSNOTA [Godina izdanja: 2012]

"Ispisana u slavu književnog duha, a na tragu teze da 'književnost koja ne uznemiruje, koja ne podriva sve vrednosti, koja se ne obrušava na sve tačke oslonca ovog našeg sveta, pa i sopstvenu — i nije književnost', Fusnota Milisava Savića, razotkriva jedan lični književni i poetički koordinatni sistem ovoga pisca.
U formi pripovednog i esejističkog melanža, stalnog privida autobiografske proze, o sebi i o drugima, 'između legende i blata istorijske zbilje', pred čitaocem defiluju pisci Borhes, Andrić, Crnjanski, Kiš, Pavić, Dragoslav Mihajlović, Josić Višnjić..., različiti jogiji i komesari, 'banditi' i 'profesori', traga se za antinomijama u koje su istovremeno sapeti i život i literatura, odgovara na pitanja ko jeste, a ko nije pisac, šta jeste, a šta nije literatura, kako se u biografijama i sećanjima laže, i gde se lični život sudbinski preseca sa opštom i ličnom književnom stvarnošću. Pišući o teroru političke stvarnosti i o umetničkoj, koja je nadrasta i koja joj se suštinski suprotstavlja, o stvarima koje se tiču vlastite književne radionice i poetičkog skladišta, a bez naoko vidljive fabule, Savić u ovoj svojoj Fusnoti uspeva da ostvari značajne i produbljene uvide u ono što nas se tiče, a da nas, čitaoce, uz pomoć stalnog aspekta pripovedne neizvesnosti kao svojevrsnog 'lepka', uvuče i zadrži u ovom povlašćenom prostoru književne igre."
Nenad Šaponja


LJUBAVNA PISMA I DRUGE LEKCIJE [Godina izdanja: 2012]

"Govoreći o literaturi iznutra, ali i spolja, o književnom životu i kontekstu, govoreći o vlastitim poetičkim utemeljenjima, ali i poetici niza savremenika, knjiga Ljubavna pisma i druge lekcije nastavlja književnu igru poznate Savićeve Fusnote.
Pisana u formi proznog i esejističkog melanža, u zanosu 'da su ovom svetu još potrebne priče' i potrebi pisca da se 'do kraja ogoli', skoro dve decenije nakon Fusnote, ova knjiga prati pisca, njegovu poetiku i lektiru, s podrazumevanim pogledom iskosa, iz neočekivanog.
Iza biografske proze, kombinovane sa konkretnim iskustvom čitanja savremenika (V. Stevanovića, M. J. Višnjića, D. Mihajlovića, M. Pavića, S. Selenića, A. Tišme, Lj. Simovića, V. Ognjenović, B. Jovanović, S. Basare,...), ali i često zatamnjenih mesta iz istorije srpske književnosti (poput onih koja se tiču Dositeja, Milovana Vidakovića, Grigorija Božovića, pa i Crnjanskog), otkriva se mozaik koji afirmiše jedan važan sloj vrednosti nacionalne kulture.
Ovaj poetički bedeker, precizno svedočeći o nekim činjenicama naše literarne topografije i istorije, istovremeno dubinski i jednostavno, obaveštava o stalnosti dualiteta, življenja i pisanja, u koje je sapet pisac, o problemu biografije i biografskog u pisanju, o mestu stvarnosti u kojem se rađa literatura, na koncu, o istoriji književnih postupaka kao rodnom mestu literature."
Nenad Šaponja