Iz povelje cara Dusana


Istorija Vučja seže u daleku prošlost. Na temeljima srušenih vizantijskih naseobina i utvrđenja niklo je i razvijalo se godinama i vekovima slovensko naselje Bučje. Ime je kažu dobilo po velikim površinama bukovih šuma, koje su prekrivale ove krajeve. Krčeći zeleno more, sve više su doseljenici sretali divlje zveri, koje su postajale opasnost za njihov opstanak. Najviše je bilo vukova, koji su ''sevali očima iza svake bukve i odnosili ovce i drugu stoku''. Po njima, naselje se nazva Vučje, pored reke Vučjanke. A da su voda i reke imale ovde velikog značaja govori i to što je ime Dubočica promenjeno u Porečje, a obrada vune stigla ovde iz Leskovca, zbog skoro najmekše vode u Evropi. (Samo je, kažu mekša jedna u Norveškoj!). Pod starim imenom, Vučje se pominje još u doba kneza Lazara, a sela iz okoline u povelji cara Dušana. U najstarija vremena pominje se i Crkva Mati Božije, koju je zajedno sa selima iz okoline knez Lazar darovao Manastiru svetog Pantelejmona na Svetoj Gori. Kada je Porečje u 12. veku ušlo u sastav države Stefana Nemanje, ovde su počela nicati značajna naselja i takozvani gradovi krajišnici, utvrde koje su obezbeđivala granice. Tada je, verovatno na temeljima starog vizantijskog utvrđenja nastao i znameniti Skobaljić- grad, sa nekim drugim imenom. Predanje kaže, a istoričari tvrde da je to veoma blizu istini, da je utvrđenje zidano učešćem celokupnog sposobnog stanovništva. Kako su zabeležili Sergije Dimitrijević i Jovan Đorđević, narod bi se okupio, ljudi i žene bi stali jedno pored drugog i rukama dodavali kamen i drugi materijal za gradnju. Ostala je priča o staroj ženi koja je ljuljala u isto vreme sedamdesetsedmoro dece, dok su njihove majke pomagale zidarima. Bilo je to doba krajem 12. i početkom 13. veka.