Zaim Imamović (Varcar Vakuf, 26. avgust 1920 — Sarajevo, 2. februar 1994) bio je jedan od najvećih izvođača sevdalinke.

Rođen je 26. avgusta 1920. godine u Varcar Vakufu (današnjem Mrkonjić Gradu). Godinu dana po rođenju, sa roditeljima se preselio u Travnik gdje su se nastanili na periferiji grada zvanoj „Bojna“. Tu je živio petnaestak godina, dok se 1936. godine nije preselio u Sarajevo, gdje je proveo veći dio svog života. U Sarajevu je učio tekstilni zanat i povremeno je svirao na dvorednoj harmonici, koju mu je kupio otac.
Njegov brat Hadže i sestra Đula su u to vrijeme bili članovi MKUD „Gajret“. Jedne večeri su poveli i Zaima na probu i horovođa Cvjetko Rihtman je pristao da čuje Zaima kako pjeva i odmah ga primio u kulturno-umjetničko društvo. Tekstilni zanat je napustio u jesen 1939. godine. Pored pjevanja u horu, nastupao je i na zabavama društva pjevajući i svirajući harmoniku. Karijeru je počeo 10. aprila 1945, kada je krenuo sa radom Radio Sarajevo. Tada su mnoge emisije išle uživo, jer se oskudjevalo u tehnici i opremi. Imamović se predstavio sa tri pjesme: „Gledaj me draga“, „Mujo kuje konja po mjesecu“ i „Konja vodim, pješke hodim“.
Neke od njegovih najpopularnijih sevdalinki su: „Haj, Moščanice vodo plemenita“, „Od kako sam sevdah svez’o“, „Okreni se niz đul-bašču“, „Haj, sadih almu na sred Atmejdana“, „Ja zagrizoh šareniku jabuku“, „Đul Fatima po đul-bašči šeće“, „Haj, bejturane, aman, Bog t’ ubio grane“, „Snijeg pade drumi zapadoše“, „Kad puhnuše sabah-zorski vjetrovi“ i druge.
Gostovao je u Parizu, Beču i na Bliskom istoku, a učestvovao je i na međunarodnom festivalu narodne muzike u marokanskom gradu Marakešu kao predstavnik jugoslovenske radio-difuzije.
Skupština grada Sarajeva je 6. aprila 1979. nagradila Zaima Imamovića Šestoaprilskom nagradom „za njegove stare izvorne bosanske narodne pjesme i originalne interpretacije“. Muhamed Ždralović je 1997. napisao knjigu „Slovo o Zaimu“
Iza njega su ostali kćerka Jasminka i sin Nedžad. Umro je u Sarajevu 2. februara 1994. godine.